ACI YAŞAM
"Düşünebiliyor musun!" dedi. "Evlendiğimde tam 16 yaşındaydım. Evlenmek istemediğimi söylesem de kim dinledi ki!... Babama; evlenmek istemiyorum, okumak istiyorum dediğimde, bana verdiği cevaba bakar mısın; 'okula gidip de erkeklere yem mi olacaksın' dedi. Zihniyete bakar mısın? İşte beni 16 yaşında evlendirdi. Hiçbir şey bilmezken, bilmediğim bir adamla..."
Ortaokul arkadaşımla yolda karşılaşmıştık. Aradan neredeyse otuz üç yıl geçmesine rağmen birbirimize sıcacık, özlemle sarıldık. Hani şimdilerde gençlerin "kanka" dedikleri yakınlıkta arkadaşı olur ya insanın, işte o zamanlarda onlardan biriydik biz de... Bir çay içimi yeni moda simitçi kafelerden birine girip oturduk. Sanki onca yılı bir çay içimi zamana sığdırmak için birbirimizle anlaşmış gibi, hayatımızda en çok bizlere iz bırakan yaşantımızdan kesitleri anlatmaya başladık. Bir de o zamanlara ait aklımızda kalan ne varsa anılarımızı paylaştık...
Hiç değişmemişti, yıllar ona fazladan kilo ve kırışıklıklar katmıştı, bir de acı bir yaşam... En çok annesinin ölümü etkilemişti onu, ne aldatılması, ne kendisinin ne de kızının boşanması, ne de babasının onca varlığına karşın ona maddi bir katkı sağlamaması... Hele hele annesinin kırkı çıkmadan babasının yeniden evlenmiş olması...
Yüzüne yerleşen mutsuzluk, bazen sevince dönüşüyordu sohbet etmenin mutluluğunda... Anlatıyordu, sözünü kesmeden dinledim. Kimselerle paylaşamadığı acılarının tümünü bir çırpıda benimle paylaşıvermişti.
"Annem ağır hastalandı, yatağa düştü, bir başıma anneme ben baktım. Gitti annem..." Anne acısı acıların en büyüğü…" demişti.
Gözlerinde biriken yaşlar, tombul yanaklarından bir bir dökülüverdi. Bu acının ne kadar yürek yaktığını, ne kadar iç sızlattığını ben de yaşamıştım. Masadaki peçeteler göz yaşlarımızın imdadına yetişti.
"Kocam olacak adam beni yedi yıl biriyle aldatmış. Sonunda karşıma dikilip 'boşanalım' dedi. Hiç itiraz etmedim, nafaka ve çocukların dışında hiçbir şey istemedim. İstediklerimi aldıktan sonra boşandık" dedi. "Şimdi o kadınla..."
Ben de "boşandım" dedim. "Üzüldüm" dedi. "Boşanmalara üzülmüyorum, hatta boşananları tebrik ediyorum, eğer bir birliktelik yürümüyorsa çabalamanın anlamı yok…" dedim. Gülümsedi, "haklısın belki de" dedi. Yaşadığımız hayat bir yerlerde birbirine benziyordu. Tek fark babamız ve babalarımızın bize kattığıydı.
Yaşam zordu, üniversite mezunuydum, bir mesleğim vardı. Kıyaslama yapmak doğru olmazdı. Çalıştığım halde kazandığım para ile ancak geçinebiliyordum. Neyse ki kira gibi yüklü bir miktarda her ay giderim yoktu. Babam bana bir ev, bir de araba almıştı, yaşantı benim için maddi anlamda daha kolaydı. "Sağ olsun babam, hiç zorluk yaşatmadı bana" dedim.
Yaraya tuz basmak bu olsa gerekti. Derin bir soluk alıp; "İşte" dedi, benim bu son söylediğim söz karşısında; "Ne babalar var!.. Babamın dükkanını biliyorsun" diyerek eliyle bir zamanlar babalarımızın bitişik olan iş yerlerini gösterirmiş gibi, "o dükkan ve üzerindeki dört katlı apartman onun." Biraz aşağı sokağı göstererek, "bir dört katlı apartman da orada var. Bu kadar varlığa sahipken ben ne yapıyorum; gidip el alemin çocuğuna bakıyorum. Olacak şey mi? Ankara'nın bir ucundan diğer ucuna her sabah erkenden gitmek de çabası...
En acısı da ne biliyor musun?" diye ekledi. Şu an kardeşimin oturduğu daire de onun. Sırf kardeşimden kira alamıyor diye o daireyi satılığa çıkardı. Ne babalar var bak işte..." diyerek başını sağa sola çevirip, "olmaz olsun böyle baba" deyip sustu.
"Bir lirayı harcarken düşünen, para gidecek, fatura çok gelecek diye hala kovaya suyu doldurup, haftada bir kez yıkanan zihniyetten ne beklersin" diyerek babasının düşüncesizliğini, bilgisizliğini, cahilliğini sıralıyordu. "Bu tutumluluk değil, basbayağı cimrilik..." diyerek masanın üzerinde duran sigara paketinden bir tane daha çıkarıp ateşledi, dumanı havaya üflerken içindeki sıkıntılardan arınırcasına tüm nefesini dışarı savurdu...
"Peki baban bunca varlığa terzilik yaparak mı sahip oldu?" diye sordum. “Zira benim annem de terziydi. Annemin terzilikten kazandığı ancak babamın kazancına destek oluyordu. Öyle daireler apartmanlar alacak bir gelir sağlamamıştı emeği ile...”
"Bir ara müteahhitlik yaptı, bir ara millet vekilliğine soyundu... " diyerek yanıtladı. Amaan ne hali varsa görsün dercesine savdı kafasından o an için babasını...
"İşte şimdi de benim oğlan üniversiteyi kazandı. İki yıllık, Isparta' da ki üniversitenin bir bölüme zar zor puanı tuttu da gidip kaydını yaptıracak. Yol parasını verecek gücüm bile yok. Sabah babasıyla buluştu, para yok demiş bizim oğlana, ne yapayım ben şimdi?" diyerek yine bir süre sesiz kaldı. Sonra hiç susmamış gibi; "Olmaz olsun o baba!" dediğinde boşanmış kocasından çok kendi babasını kastetmişti…
Babasının düşünce yapısı yüzünden koca bir yaşam nasıl başlamış, nasıl devam ediyordu... Kimi kimden sakınıyordu babası!.. Kadın ve erkeği, hele hele çocuk yaşta cinsiyet olarak ayırmanın, bir birine yem olmanın ne kadar cahillik olduğunu "okula gidip de erkeklere yem mi olacaksın" cümlesi fazlasıyla ifade ediyordu. İşte kendi kızının yaşamını kendisi yemişti!..
Zor bir durumdu, küçük yaşta can arkadaşım neler yaşamıştı, hala da yaşıyordu. "Öyle çok istemiştim ki okumayı!.." dediği andaki yüz ifadesi aklımdan hiç gitmeyecekti.
Sevinç ve üzüntünün bir arada yaşandığı bu karşılaşmada, bir daha ki buluşma için verilen telefon numaraları ile ayrılmıştık.
Yener Balta, 19 EKİM 2011
