ÜÇ SIFIR

ÜÇ SIFIR

Türk lirasından üç sıfır kalktı kalkalı kafam hala karışık. İşim
her gün parayla... Neyseki büyük paralar değil uğraştığım. Paranın
büyüğü küçüğü pek olmuyor aslında ama...

Hediyelik eşya dükkanıma geçen koca bir günün sonunda gelen
müşterilerin azlığından şikayet ettiğim bir anda,
"İyi akşamlar," sesiyle başımı kaldırıyorum, içeri giren orta yaş, iyi
giyimli kadın müşterinin selamlamasıyla...

"İyi akşamlar. Nasıl yardımcı olabilirim?" diye soruyorum kendisine...
Hediyelik bir şeyler düşündüğünü, biraz bakmak istediğini belirtiyor.
Raflardaki peştemallere, duvardaki seramiklere, vitrinde duran
biblolara bakıp, kararlı bir şekilde, "şunlar" diyerek üçlü seramik
kuşu, "şu" diyerek büyük nazarlığı, "şu peştemallerden de üç adet
almak istiyorum." deyince yüzümde yayılan tebessümle istediklerini
tezgahta toparlıyorum. Biraz önceki olumusuz düşüncem aklımdan uçup
gitmiş, bereketiyle geldi bu kadın deyip, satışların düzeleceğini umut
ediyorum bir an.

Tezgahta duran yegane yardımcım hesap makinesini elime almış, gerekli
indirimi yaparak çıkan toplamı kendisine göstererek 120 TL. olur size
dedim. "Peki" dedi. Keşke indirim yapmasaymışım diye geçirdim içimden.
Neyse, diyerek savdım pişmanlığımı aklımdan. Seçtiklerini hediye
paketi yapmam için ayrı ayrı gruplayarak, "bu şekilde düzenleyin
lütfen" diye söyledi. Bekletmemek için olanca hız ve titizliğimle
paketledim. Kredi kartı ile ödemek istediğini belirterek kartını
uzattı. Kartı aldım, post cihazından geçirdim, tutarı girdim.
"Şifreniz lütfen" dedim. Yazar kasadan da fişi kestim. Post cihazından
çıkan belgenin bir kopyasını, kredi kartını ve yazar kasadan çıkan
fişi müşteriye uzattım. Nadir müşterilere kullandığım kağıt çantalara
koyduğum hediyelikleri kadına uzattım, teşekkür ederek dükandan çıktı.

Neyse, en azından anahtarı kapıya soktuğum anda genel giderler olarak
hesapladığım para akşamın bu saatinde kasanın artı hanesine geçmişti.
En azından bugünü kurtarmıştım.

Elimde duran fişin bir kopyasını yazar kasanın bölmesine koyarkan
gözlerime inanamadım. Birkaç kez baktımsa da olan olmuştu. 120 TL.'nin
yanına fazladan üç sıfır daha basmıştım. 120.000 TL. oluyordu. Elim
ayağıma karışmıştı. Ne yapmıştım ben!.. Hemen bankayı aradım. Durumu
açıkladım. Böyle bir yanlışlık vergi dairesi ile başımın belaya
girmesi demekti. Kişisel bilgilerin gizliliğinden dolayı bana telefon
numarasını vermemişlerdi. Banka müşterinin bana ulaşmasını
sağlayacaktı.Kısa bir zaman sonra müşteri beni aradı. Kendisi de daha
sonra farkettiğini, yarın dükkana uğrayacağını söylemişti. Biraz
rahatlamıştım. Ama sorun giderilmemişti. Hemen muhasebeye bakan
arkadaşımı aradım, durumu açıkladım. Kötü bir sorun olduğunu bayağı
bir uğraşmak gerektiğini, ama çözülmeyecek bir durum olmadığını
belirtti. O akşam uyku bana haram olmuştu.

Ertesi sabah muhasebeci arkadaşı kapıda görmek omuzumdaki yükün biraz
da olsun hafiflemesine neden olmuştu.
"Nasıl yaptın böyle birşeyi?" diye sordu.
"Bak, göstereyim"dedim. Yan tarafımda duran yazar kasanın rakamlarına
önce "120", sonra ".", sonra "000" basıp el alışkanlığı ile "nakit
tuşu"na basarak, işte aynen bunu yaptım. Dedikten sonra, o anki
sesizlik durumun vahimliğini ortaya koymuştu!.. O anı şu an ifade bile
edemem!.. Yaptığım yanlışlığı bir kez daha yapmış olmanın şaşkınlığı
içerisindeydim. Yanlışlığı aşmış salaklığa ulaşmıştım. Sinirlerim
boşalmış, ağlamakla gülmek arası gidip geliyordum. Arkadaşım halime
gülüyordu. İşin içinden nasıl çıkacaktık. Hadi bir kere 120.000
basmıştım, ikinci kere böyle bir hata yapmak akıl karı değildi. Gülmem
tamamıyla ağlamaya dönüşmüştü.
"Dur bakalım, sakin ol!" demişti muhasebeci arkadaşım... İkinci
yanlışlığı iptal fişi ile düzeltmiştik.
"Sakin ol ki, bu iki yanlışı biran önce düzeltelim" demişti. Derken o
da kendini tutamıyor, gülüyordu.

Müşteri fişi bana ulaştırmıştı. Birer kopyalarını vergi dairesine
yazacağımız dilekçeye iliştirmek için almış, sanık sandalyesinde ifade
veren suçlular gibi tüm detayları tek tek anlatan bir dilekçe yazmış,
altına da imzamı atmıştım. İmzamda yaşanan olaya tüy dikmek olmuştu.


20 Ağustos 2103
-- 
YENER BALTA 

BİSİKLETİM UKTE (HER ŞEY ZAMANINDA)

BİSİKLETİM UKTE

(HER ŞEY ZAMANINDA)

Benim bu yaptığım yetmiş yaşından sonra üstü açık, kırmızı spor bir arabaya binmeye benzer. Olsun, yaşım ne olursa olsun, içimde ukte kalan şeyi yapmak istemiştim. 

Çocukken mahallede birkaç arkadaşımın bisikleti vardı. Arkadaşım olmayanların daha çok... Sadece Meral adlı arkadaşım beni bisikletine bindirirdi. O önde, ben arkada o küçük bisiklete birlikte binerdik. O zamanlar Pinokyo marka bisikletler çok moda idi. Sokakta olduğumuzda ve yaz tatillerinde bisikletin üzerinden inmezdik. Upuzun mahallemizin bir başından diğer başına gider gelirdik. Bazen bize yasak olan yokuş aşağı caddeye kendimizi bırakırdık... Bisikletin üzerindeki neşemizi, mutluluğumuzu anlatamam...

Bir bisikletimin olmasını çok istedim. Çok da dillendirdim anneme, babama... Almadılar, belki de alamadılar!.. Başka bir şeyi bu kadar çok istediğimi hiç hatırlamıyorum!.. Neredeyse her gün, defalarca dillendirdiğimi hatırlıyorum. Hatta halamın oğlu kullanmadığı, sadece frenlerinin tutmadığını söylediği bisikletini, "al götür senin olsun" demişti. Ankara'nın bir ucundan diğer ucuna o bisiklet nasıl gelecekti, keşke buna çözüm bulsalardı. Ama sözüm geçmiyordu ne anneme ne babama... Demek ki bunu bile yapacak ne maddi durumları ne de zamanları vardı.

Şu an hatırladım, gülümsetti beni! Sanırım üniversite yıllarıydı. Annemin arkadaşı, bir konuşma sırasında küçük kızına yeni bisiklet aldıkları için eskisini, "al götür işine yararsa" diye bana vermişti. Aldım, akşamları hava kararınca o yaşımda sırf spor amaçlı mahallede binmiştim. Çocukluğumdaki tada varamadan... Sonrasında yine spor amaçlı, odamın bir köşesinde zincirini çıkartıp boş pedal çeviriyordum...

Yıllar yıllar sonra kendime bir bisiklet aldım. O çocuk heyecanı yoktu artık... Çocukken çok istediğim bir şeye sahip olmuştum. 

İlk zamanlar oturduğum mahallenin bisiklete uygun olduğunu düşünsem de bunu değerlendirmeye vaktim olmamıştı. Bindiğim günlerden birinde, annesiyle yürüyen küçük oğlan çocuğunun yanından geçerken, "anaaa garıya bak bisiklete biny" deyişi kulaklarımda yankılanmıştı. 

Evle iş yerimin arası bisiklet mesafesi olabilecek yakınlıktaydı. İlk zamanlar bisikletle gidip gelmeyi denedim. Özel bisiklet yolu ne yazık ki henüz olmayan şehrimizde, cadde de kullandığımda arabalar geçit vermiyordu. Kaldırımda kullansam, bozuk yollar, in çıklar, yayalar... Enerji harcandığından terlemek, tüm gün o kıyafetle iş yerinde çalışmak olmuyordu. Yine de yılmayıp gidip geldiysem de, yazın sıcağı, baharın yağmuru, kışın karı derken pek de binemedim bisikletime...

Şu zamanda her bahar bisikletimi çıkarıp, lastiklerini şişirip bineyim desem de ne zamanım oluyor ne de enerjim...

Evimin içerisinde arasıra gözüme çarpan, her şeyin zamanında güzel olduğuna bir kez daha karar verdiğim bisikletimi yine de hala seviyorum. 

YENER BALTA, 19 AĞUSTOS 2013