GİZLİ GÜNCE

GİZLİ GÜNCE

Bugün bir gizi araladım. O giz aslında dolaylı bana bırakılmış bir emanetti! Emanetin sahibi yaşıyor olsaydı o giz elimin altında da olsa açıp bakmazdım. Çok sevdiğim özelliğimdir birilerine ait özel bir şeye ne olursa olsun dokunmamak.

Üzeri siyah-bordo ciltli küçük ve ince defteri araladığımda yıllar öncesinde kaleme alınmış, üzerine yıl belirtilmişti. Giriş yazısından ve imzasından da anladığım kadarıyla dolaylı olarak bana emanet eden kişiye de bir emanetti. Bu daha da burk bir duyguydu.

Sayfalar bazen el yazısıyla, bazı sayfalarda büyük dik harflerle, bazı günler farklı renkte kalemlerle yazılmıştı. Daha önce var olan güncenin ikincisi olarak tanımlanmış, düşündüklerinden, olmasını isteklerinden en çok da yaşadığı olumsuz anlar ve duygulardan bahsederek, kendi çocuklarına hitap etmişti. “Siz çok küçüktünüz” demişti, “anneniz” diyerek bahsetmişti bazı satırlarda... Bazı satırlarda, çocuklarına “şu an ağlıyorsunuz” diye bahsetmişti...

Bu emaneti kendi çocuklarına vermeli miyim diye aklımdan geçirdim. Ya değerini bilemezlerse, ya önemsemezlerse... Ya da daha çok olumsuz anların yazıldığı satırlarda geçmişe dönüp bir kenara atarlarsa... Şu an için onu düşünmenin zamanı değil dedim kendi kendime... Bir de emanetin ilk sahibi vermediğine göre diye düşündüm.

Amacım, yaptığım çalışma için diğer emanetlerin (kitaplar, yazılmış kitaplar, basıma hazır dosyalar, fotoğraflar, eşyalar, anılar...) arasından birkaç fotoğraf almaktı. Ama o ince ve küçük anı defteri tüm gizemiyle elimin altında, gözümün önünde duruyordu. Defterin üzerinde çocukluğumdan hatırladığım beyaz etiketlerden vardı. Etiketin üzerinde o kişiye ait olduğunu bildirir küçük bir de not vardı.

Defterin sayfalarını hızlıca çevirdim. Araya eklenen bir zarf ve dörde katlanmış bir kağıda rastladım. Zarfın içerisinde başsağlığı için gönderilen telgraflar vardı. Küçük not kağıtlarında kimlerin telefon edip, katılamamalarının gerekçeleri bir iki kelimeyle not edilmişti. Bir de o hüzünlü ayrılışta yapılan masraflar bir kağıda detaylı yazılmıştı.

Pembe pelür kağıdın üzeri de daktilo ile yazılmıştı. O birkaç sayfa, o güncenin  belki de bir öykünün sonu gibi tamamlayanıydı.

Orada bir geçmiş vardı, yaşanmıştı, çile, emek en çok da sevgi vardı. Acıların içine gizlenmiş sevgilere rastladım. Hani şu sevgisinden zarar veren, işin içinden çıkılamayan çırpınışlardandı.

O okuduğum birkaç satır o defterin sırlarıydı. Bir satırını bile burada paylaşmayı planlamadım. O anki satırlar, kendini yazıda rahatlar bulan bir insanın içini kağıda dökmesiydi.

O pembe kağıtta yazılanlar henüz tamamını okumadığım güncenin belki de en özel kısmıydı. Günce kişiye ait olsa da, o kağıtta yazılanlar, o kişinin bir başka gözden yazılmış son saatleri olan hazin gidişinin anlatımıydı.

O satırları göz yaşlarımın buğusunda okudum.

Acının paylaşılamadığını anladım!

18 Ağustos 2016

YENER BALTA