BUGÜN SİZİ ANDIM
Sanki anmadığım gün mü var, saçmalıyorum işte.
Şimdi telefonu alsam elime, çevirsem numaranızı.
Annem çıksa telefona, “efendim” dese, yumuşak, narin, puslu sesiyle…
Ya da sıkılmış sesiyle!..
“Anne” desem, sesimi duyduğunda neşelense ilkin.
Hep yaptığı gibi.
Geleceğimi söylesem.
Beklese beni.
Benim onlara gitmemdeki heves gibi.
Babam, “Yener mi o?” dese geriden.
“Ver hele” dese, Antep şivesiyle.
Giderken almamı istediklerini sıralasa…
Alsam ben de bir bir.
Bulamasam bile istediklerini, bulana kadar arasam.
Bu yaşımda bir aferin daha kazansam ondan.
Annem de isteyecek eksiklerini, az da küşümlenecek.
“Sana da yük oluyoruz kızım” dese…
Kulaklarım seslerini duysa, seslerini duyabilsem keşke…
Ah annem, ah babam…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder