KAYBETTİM

KAYBETTİM!

Yazma tutkumu kaybettim. 

Gören var mı? 

 

Yıllardır saklayıp biriktirdiğim yazılarım, satırlarım; anılarım, sorunlarım, sevinçlerim, mutluluklarım, ağıtlarım, dert ettiklerim, boş verdiklerim, en çok da değer verdiklerim!.. 

Ya da BEN’lerim…

Hepsi satırlarda sıralı. 

Bazen kendime diyemediklerim!..

Paylaşacak, dertleşecek kimse bulamadığımda kağıda döktüklerim...

 

Bir gün ansızın tüm anıları sonlandırmak. Sessizce, belki birkaç damla göz yaşı ile birlikte… Kaskatı, kararlı, emin…

 

Yok etmek! 

Yazmamak, yakmak, yıkmak, yok etmek işte, bir bir... 

Bakmaktan korkarak, bir cana kıyarcasına, 

Yırtmak, kesmek, kopartmak... 

 

Yazılanlar, geride bırakılanlar, geride, geride işte...

 

Kalanları gördüm, kalanları duydum!..

Kalamayanlar olmak var bir de! 

 

Kimsen yoksa geride, ya vakitli gidilmezse, ya geriye dönüp okunmazsa...

 

Evet biliyorum. Önemli olan yazmak. Yazmanın sana kattıkları. Yazmanın sana kazandırdıkları. Yazmak bir eylemse, eylemden kalan yazının bir değeri var mı? Yazmak kendini ifade edişse eğer, yazının kalmasının bir anlamı var mı? Bunlar kişiye özelse hele...

 

Kalmalı mı?

Kal ma ma lı mı?

 

Bir tarih işte… 

Yıl belki de, 2020…

Kim mi?

Ben işte.